Yılmaz Güney, “kardeşlikten öte bir dostluğun öyküsü”

Senarist ve film yönetmeni Mehmet Aydın Kartal’da Hasat Sanat Atölyesi’nde Yılmaz Güney’i sevenlere “kardeşlikten öte bir dostluğun öyküsü” nü anlattı.

Yılmaz Güney ile aynı evi, aynı ekmeği suyu paylaşan Mehmet Aydın tüm sadeliği ve içtenliği ile “Ben ve Yılmaz Güney” kitabında anlattığı tarihsel süreci Kartallı Yılmaz Güney sevenleriyle paylaştı.

Mehmet Aydın kitaba “Son Söz” olarak yazdıklarını bugün de Kartal‘da gördük, yaşadık;

“Evet Yılmaz abim, karınca kararınca yazdım işte…Ama sana şunu demeden edemem: Sen ölmedin Yılmaz abi. İnan yaşıyorsun yine. “Ben öldükçe yaşarım” diyordun  ya bir filminde. Aynen öyle…

Seninle yakınlığımızı duyan herkes öylesine saygı sevgi gösteriyor ki, anlatılmaz. Ne çok yürekten sevenin varmış bilemezsin. En son örneğini anlatayım sadece…

Ben Didim’de yaşıyorum artık. Rüyalarımızın payitahtı o güzel İstanbul, eski İstanbul değil şimdi. Anlatması uzun sürer. Ama sen; Silahlara Veda filminin Sarıyer sahilindeki setine giderken demiştin ya; “Burası bizim memleketimiz, dünyada bir benzeri daha yoktur” diye. Didim de öyle, güzel ülkemizin güzel ve özel bir beldesi…

Barış Bozkır diye düzen mağduru bir öğretmen arkadaş var burada. Onun “Altınkum Deniz sahne” diye müzikli bir mekanı var. Oraya gidiyorum ara sıra. Dün, son gidişimde; Barış öğretmen, sizinle yakınlığımdan söz etmiş yeni ortağına. Adam, kapıda el pençe divan karşıladı beni. Masama geldi sonra. On yedi filminizin kaseti varmış, gözü gibi koruyor ve ara sıra tekrar tekrar izliyormuş. Sonra benim kitap kapağındaki sizin imzanızı gördü ve imzanızı tekrar tekrar öptü. Gözlerim yaşarmadı desem yalan. Bu nasıl sevgi? Yaşıyorsunuz işte…

Bir de ne dedi biliyor musunuz? Bir kızı varmış ve yedi yaşından beri size aşıkmış. Benimle selfi yaptı, kızına attı. Sonra kızıyla görüştürdü beni… Kızının heyecanını anlatamam… Odasının hala sizin resimlerinizle dolu olduğunu belirterek, “Bu sevgi bitmez, Yılmaz Güney ölmez Memet abi” dedi ve ağlamaya başladı telefonda. Bu nasıl sevgi Yılmaz abi…”