İsrail’in Gazze’ye saldırısı kadın ve çocukların katliamıyla sürüyor. ABD emperyalizmi ve İsrail vahşetti arttırmaya devam ediyor. Dünya işçi ve emekçileri emperyalizme ve sömürgeciliğe karşı yeniden ayağa kalkmadığı taktirde dünya 1. Emperyalist Savaş ve 2. Emperyalist Savaş ardından emperyalizm tarafında tarifi imkansız yeni vahşetlere doğru götürülmektedir.
Emperyalizm ve işbirlikçilerinin saldırganlığı için vesile ne oluşa olsun onlar esas olarak kapitalist emperyalist sömürgeciliğinin peşindedirler. Bugün dünyanın birçok noktasında süren savaş ve çatışmalar kapitalist emperyalist sömürgeciliğin ürünüdür.
Emperyalist devletlerin kendi aralarındaki çelişki ve bu çelişkide şu ve ya bu emperyalist güce dayanarak kapitalist emperyalist sömürgeci sisteme gerici amaçlarla entegre olma çabaları halkları kurtuluşa değil emperyalizmin hedeflerinin araçlarına dönüştürmektedir.
Bu gerçeklik bugün dünya halklarının karşı karşıya kaldığı en büyük acılardan biridir.
Çünkü dünya halkları emperyalizme karşı ezilen ulusların ve halkların mücadelesinin tarafı olarak mücadele alanına çıkamamaktadır. Ukrayna ve şimdi Gazze.
Bu nesnel gerçekliğin bir sonucu olarak ilerici güçler, savaşın gerici taraflarını tanımlanmakla yetiniyor ve ya çaresizliğin sonucu olarak “tarafsızlık” anlayışı geliştiriyor ya da gericilikle aradaki mesafeyi -zemine de bağlı olarak- kaybediyor.
Oysa, Lenin’in “Emperyalizm ve proleter devrimler çağı” olarak nitelediği bu tarihsel süreçte 1960’lili yıllara kadar proletarya ve halklar kendi tarihlerini yaparak geldiler. Proleter devrimleri gerçekleştirdiler ve klasik emperyalist sömürgeciliği tarihin çöp sepetine attılar.
Ancak kapitalist emperyalist sistem varlığını sürdürüyor ve yeni sömürgecilikle dünya hakimiyetini yeniden geliştirmeye çalışırken dünya halkları, büyük bir ihanetle yenilgi sürecine girdiler.
Emperyalizmle “Barış içinde bir arada yaşama” anlayışı Kruşçev’in Sovyetler Birliği Komünist Partisinin 20. Kongresinden (Şubat 1956) itibaren, ABD emperyalizmiyle uzlaşma ve işbirliği çizgisi ve bunu tüm komünist hareket için genel bir çizgi olarak ileri sürdüğü zamandan bu yana revizyonist partilerden başlayarak anti- emperyalist mücadele büyük bir darbe alarak bugünkü tabloyu oluşturdu.
Filistin halkının ulusal kurtuluş mücadelesi 17 Eylül 1978’de ABD Başkanı Jimmy Carter gözetiminde Camp David Anlaşması ile yaşadığı ihanet bu süreçlerin bir sonucuydu. Filistin Ulusal Kurtuluş mücadelesinin bu niteliğini kaybederek, üzerine gericeler arasındaki bir savaşın gölgesinin düşmesine yol açmıştır.
Gazze’de ABD emperyalizmi ve İsrail vahşetti arttırmaya devam ederken herkesin ortak gözlemi; ilerici, demokratik, devrimci güçlerin etkisizliği, işçi ve emekçi halkın tepkilerini örgütlemekte ve harekete geçirmekte zayıf kaldığı gerçeğidir.
Bu durumda çıkabilmenin tek yolu; Emperyalizme karşı mücadelenin kesintisiz somut bir mücadele olduğu gerçeğini bilince çıkarmaktır. Denizlerle sembolleşen emperyalizme karşı mücadele dünün değil bugünün de mücadelesi olduğunu görmek gerekir.
Bu mücadele dışarıya destek mücadelesi değildir. Tüm yeni sömürge ülkelerin içsel mücadelesidir. Tüm dünya proletaryasının, ezilen halkların ve ülkelerin ortak duygu ve mücadelesi bu esas üzerinden gelişebilir. Emperyalizme ve yeni sömürgeciliğe karşı mücadele etmeyen Türk ulusu ve Türkiye halkının; Kürt halkıyla kardeşleşmesi ve ABD emperyalizmine ve İsrail gericiliğine karşı mücadelesi zayıf kalacaktır.
Diğer yandan mücadele gerçek bir zeminde gerçekleşmediği taktirde yukarıda belirttiğim; İlerici güçler ya tarafları tanımlamakla yetinen, ya tarafsızlık anlayışı geliştiren ya da zemine de bağlı olarak gericilikle aradaki mesafenin kaybolduğu bir duruma düşmektedir.
Oysa dünya proletaryası ve ezilen halklar hızla emperyalizme karşı ortak mücadelede kayıtsız şartsız birleşerek her türlü gericilik karşısında kendi bağımsız tutumu ile çıkıp tarihsel rolünü oynamakla yükümlüdür.
