SÖZCÜKLER

Sözcükler, bizi inşa eden, yapan, yıkan; “vatansever” ya da “vatan haini” yapan, hapse düşüren, katlimize neden olan, yücelten, bizi toz zerresi bir nesne konumuna düşüren, kimyası tam keşfedilemeyen büyüdür…
Yerine göre iktidar aparatı, kimi zaman insanın gücü; genellikle arafta…
Sözcükler ki, bile isteye yaratılmış, üzerine titrenmiş bir çocuk gibi olmalıdır. Ağızdan çıkarken, yazıya dönüşürken…
Sözcükler şiirin en mahrem yeridir, dokunulmazlık kazanır orada, dilin yasal çocuğudur.
Sözcükler bazı dillerde su gibi akar, yeni yataklar açar kendine, ta ki roman deryasında anlam bulana kadar. Bazen ağızdan çıkmadan, hapsolursa dudakların cenderesine, gelsin ruhsal hastalıklar, gitsin melankoli. Tüm aydınlar onu kullanır, köylüler ve işçiler de…
Ancak onu kimin kötüye kullandığı tartışmalıdır. Kimi zaman bazı sözcükler, modalaşma, medyatikleşme niteliğinde bayrağını dalgalandırır, süngüleri hiç düşmeyecekmiş gibi…
Şu husus eleştirim olarak algılanmalıdır: Onlar, kopuş yanlısı örgüt gibi, hep kendi sıfır noktasından başlatırlar tarihi. Zaman zaman öyle iki sözcük yan yana gelir ki, insan dekor olur o vakit, tanrılığa soyunur, şiir olur çıkar karşımıza. Bir soru ilişir aklıma, insan mı sözcükleri yontar, yoksa sözcükler mi insanı? Zannımca, sözcükler insanları yontsa, masalar devrilmez, dikenli teller çekilmezdi sınır boylarına. Anladım ki; sözcük sanatı, bir insan yontma, fazlalıklarından arındırma ve masa yapma sanatı…
O sanata vakıf olanlar için… Ah sözcükler!
Tutsağı olduğumuz harf kümesi. Bir lezzet tarifi gibi, özgürlüğümüzü dile getiren, tutsaklığımızı da…
Ondan nasibini almayan var değildir. Ölümle yaşam arasındaki muhteşem deltada, bir çeşit beden o…
Bir tutamaktır, insanın içindeki kapıları açma ya da kapama işine yarayan, üyesi olmaktan kaçamayacağımız örgüttür. Sözcükler, içtiğimiz su gibi doğal ve temiz, insanın kirliliğinden azade; hoş geldiniz haneme aşığım size.
Ne var ki, ben olmasam ne aşk olur ne aşkhanemde siz..